14. Zoeken naar een vaste woonplek | Dagboek van Perle Cornelia

Gepubliceerd op June 12th, 2025

Elke maand vertelt Perle over haar ervaringen nadat haar man is opgepakt voor het bezit van kindermisbruikbeelden. Shmuel is gesetteld in een tijdelijke woning. De zoektocht naar een vaste woonplek gaat verder. En dat is behoorlijk ingewikkeld...

Shmuel woont nu een paar weken in zijn tijdelijke woning. Ik merk de impact van het verblijf in de gevangenis bij hem. Wereldvreemd en initiatief loos laat hij zich graag door mij leiden welke stappen hij moet nemen om weer terug te keren in de gewone maatschappij. En ik wil hem daar graag bij helpen. Alsof ik zo controle houd over zijn gedrag en er mogelijk achter kom wie hij nu eigenlijk is geworden. Want dat weet ik echt niet meer.

Tijdelijk postadres
Omdat Shmuel nog geen vaste woonplek heeft, kan hij zich niet inschrijven bij de gemeente. Dit betekent dat hij zijn zorgverzekering en AOW ook niet kan opstarten. Via de betrokken crisismanager van de gemeente krijgt Shmuel een tijdelijk postadres op mijn adres. Dit geeft de mogelijkheid om de sociale voorzieningen op te starten.  

Is het veilig?
Ondertussen help ik Shmuel met het inschrijven bij een aantal woningbouwverenigingen in diverse gemeenten. Vaste huisvesting krijgen is een zeer ingewikkeld proces. Shmuel is een ex-zedendeliquent en de eindbeslissing voor het vestigen in een woonplaats ligt bij de burgermeester. Er vindt eerst een grondig onderzoek plaats waar de reclassering, justitie en de betreffende gemeente bij betrokken zijn. De hamvraag is of de locatie voldoende veilig is voor de ex-zedendeliquent en de mensen die wonen in de directe leefomgeving.

Roet in het eten
Na een aantal maanden vindt Shmuel een mooi appartement. De betrokken instanties zijn akkoord en Shmuel vestigt zich op deze woonplek. De reclassering, ontdekt later dat op nog geen 500 meter afstand van zijn huis, verscholen, een school ligt. Men vermoedt dat Shmuel bewust dichtbij een school wil wonen. Ik vind het een pijnlijke en ook zorgvuldige conclusie. Ik voel mij schuldig want ik heb de bewuste school niet gezien.

Strakke voorwaarden voor huisvesting
De reclassering meldt dit aan justitie en er komt een rechtszitting over de huisvesting. De rechter bepaalt dat Shmuel minstens één kilometer van scholen moet gaan wonen. Shmuel moet ook per direct weg uit zijn huis. Gelukkig kan hij weer terug naar de woning waar hij vandaan kwam. Deze staat nog leeg en de verhuurders stellen gelukkig geen moeilijke vragen.

Uiterst moeilijke zoektocht
De uitspraak van de rechter legt druk op mij. Hoe moet Shmuel ooit aan een vaste plek komen? Ik vind het een inspannend en ingewikkeld proces omdat Shmuel geen besef van tijdsdruk lijkt te hebben. Alsof hij op een andere planeet woont waar huisvesting geen probleem is. Ik wil gewoon een plek voor hem waar hij geen kwaad kan verrichten. De maatregel één kilometer van scholen te moeten wonen beperkt de zoektocht enorm. Overal zijn scholen dichtbij woonwijken. Hierdoor is het bijna een onmogelijke opgave om vaste huisvesting te vinden.

Hindernissen
Shmuel vindt een plek weg van scholen. Maar dan ontstaat er een bizarre situatie. De burgermeester van de woonplaats wil beslist niet dat Shmuel in deze wijk komt te wonen. Men dreigt zelfs om naar de pers te stappen. Dit vernemen wij van de reclassering. Hij laat de woning schieten.

Hoge kosten
Dan vindt Shmuel via een makelaar een vrijstaand huis met geen scholen in de buurt. De huur is wel extreem hoog en slokt een groot deel van zijn inkomen op. Toch gaat Shmuel daar wonen. Hij kan zich inschrijven bij de gemeente en de sociale voorzieningen opstarten. Omdat de huur hoog is, gaat de zoektocht naar huisvesting verder.

Grenzen verleggen
Ik help intensief bij het zoeken naar een plek. Shmuel schrijft zich ook in bij woningbouwverenigingen van onze provincie. Ik heb dit liever niet. Ik wil Shmuel niet in de buurt hebben omdat ik nog steeds bang ben voor onthulling van zijn delict. Ik merk dat ik mijn grenzen verleg omdat het zo moeilijk is om een vaste en passende plek voor hem te vinden. De afwijzingen en beperkende maatregelen dwingen om zo breed mogelijk te zoeken.

Ironie van het lot
De ironie van het lot slaat toe. Shmuel krijgt een huis toegewezen in onze woonplaats. Dit was de laatste plek waar ik wil dat hij gaat wonen. Het Openbaar Ministerie, de reclassering, de burgermeester van onze gemeente gaan na grondig onderzoek of het een veilige plek is akkoord. Men gaat er vanuit dat ik wel een oogje in het zeil zal houden omdat we een relatie hebben. Onder de tijdsdruk van het zoeken stem ik toe. De vastberadenheid om te zorgen dat Shmuel niet meer in de fout gaat neemt ook toe. En als hij dichtbij is, gaat dit misschien wel makkelijk? Ik troost mij met die gedachte.

Belofte
Ik had beloofd aan onze kinderen dat hij nooit meer in onze woonplaats zou komen te wonen. Er is tussen mij en de kinderen mondjesmaat contact. Omdat de kinderen het liefst contact hebben met Shmuel over alles dat te maken heeft met zijn delict, wil ik dat hij ze informeert. Dat doet hij.

Het gaat gruwelijk fout
Dan breekt de hel los. Een gezinslid dat in onze woonplaats woont, trekt bij alle instanties aan de bel op een zeer verbeten, emotionele wijze. Er worden zware aantijgingen gemaakt, ook naar mij. Ik had namelijk beloofd dat Shmuel nooit en dan ook nooit zou komen wonen in onze woonplaats. Ja, dat heb ik inderdaad gezegd in een moment van grote emotie. Een belofte die ik niet kan waarmaken. Er is bij het gezinslid grote angst dat onze kleinkinderen worden aangesproken op het delict gedrag van Shmuel. Het gedrag waar de kleinkinderen geen weet van hebben.

Grote emoties
Het lijkt mij dat het bestoken en informeren van diverse instanties juist de aandacht vestigt op Shmuel zijn delict verleden. Nu weten maar een handvol mensen wat Shmuel gedaan heeft. Ook bij de gemeente is zijn dossier afgeschermd. Wat nu als er iets is gezegd tegen de verkeerde persoon? Angst om onthulling van Shmuel zijn gedrag en groot schuldgevoel strijden bij mij om de eerste plaats.

Samengebalde pijn
Alle opgekropte emoties van het gezinslid zijn als het ware naar buiten gestuwd als een lavastroom. Het is niet mijn eigen pijn die ik voel, maar die van een gezinslid. Een wanhopig, machteloos gevoel van verraad. De woede, angst en verdriet over het afschuwelijke gedrag van Shmuel balt zich samen en is ook gericht op mij. Het verbrandt mijn hart en laat een diepe wond achter. Wat is het verduren van de pijn van de kinderen afschuwelijk.

Verscheurend verlies
Wanhopig lees ik alle berichten op de app en in de mail van het gezinslid aan mij. Op niet mis te verstane wijze wordt mij verteld dat ik geen enkel contact meer mag hebben met de kleinkinderen. Ik had moeten voorkomen dat Shmuel in onze woonplaats komt te wonen. Ook de andere kinderen trekken zich terug uit het contact. Het voelt alsof ik het gezin voor altijd verlies.

Grote prijs 
Shmuel laat de emoties van de kinderen gelaten over zich heen komen. Het lijkt hem niet te deren. Als een eend die het water makkelijk van zich afschudt. Ondanks de tegenwerpingen van het gezinslid mag hij in onze woonplaats gaan wonen. Ik voel mij zo schuldig en ik heb mij nooit gerealiseerd dat Shmuel zijn komst zo’n groot trauma zou zijn. Ook omdat het leek dat er wat meer contact was tussen met Shmuel en de kinderen. Ik was daar ook heel verbaasd over. Alsof er niets gebeurd was. Maar helaas heb ik deze informatie alleen van Shmuel. Ik betaal een grote prijs om zorg te dragen voor de huisvesting van Shmuel.

Geen schuldbewustzijn
Nu blijven alleen wij twee nog over van het gezin. Verbijsterd ervaar ik de onbewogen houding van Shmuel. Hij lijkt niet beseffen dat zijn komst in onze woonplaats voor zoveel onrust zorgt en wat hij de kinderen aan doet. Shmuel heeft weinig of geen inzicht in zijn houding of handelen. Het roept angst bij mij op dat hij in herhaling kan vallen. Het sterkt mij in de gedachten dat ik hem goed in de gaten moet houden.