8. Stop it Now, mijn veilige thuishaven | Dagboek van Perle Cornelia

Gepubliceerd op April 17th, 2024

Het verbijsterende grote geheim drukt zo zwaar op mijn hart. Regelmatig heb ik het gevoel dat de beklemming zich fysiek uit. Ik krijg een drukkende pijn op mijn borst. “Shmuel is een zedendelinquent en ik wist dit niet!” Telkens herhaalt deze zin zich door mijn hoofd en het voelt elke keer als een mokerslag. Met wie kan ik dit afschuwelijke verhaal bespreken? Met wie kan ik delen dat hetgeen wat ik nooit had kunnen bedenken, mij is overkomen? Ik zit in mijn eigen bizarre KRO-detective. Verhoren, verschonen, strafadvocaat, eigen advocaat, allemaal surrealistische grootheden die als een nare droom maar voortduren.

Deken over mijn eigen gevoelens

De huisarts heeft mij doorverwezen naar de praktijkondersteuner om te praten over mijn verhaal. Ook daar is de reactie vol verbijstering en oordeel over Shmuel. Ik ga mee in het verhaal en ik durf mijn ware gevoelens niet te uiten. Bovenal, wat zijn mijn ware gevoelens? Ik heb geen idee. Ik voel boosheid, angst, vastberadenheid en een eenzaamheid die niet te beschrijven is. En wonderbaarlijk ook liefde, liefde en zorg voor Shmuel zijn welbevinden.

Telkens stel ik mij strijdbaar op en ik ga mee in de gevoelens die geuit worden door de mensen om mij heen. Gevoelens van walging en complete afwijzing van Shmuel zijn gedrag. Als ik enige betrokkenheid bij Shmuel uit, worden sommigen boos: “Je gaat toch wel scheiden van zo’n viespeuk? Je blijf toch niet bij zo’n vent!” Ik pas mij aan en geef sociaal wenselijke antwoorden. Te bang om ook mijn dierbaren te verliezen. Zo drijf ik steeds verder weg van mijn eigen gevoelens. Gevoelens van liefde en haat naar Shmuel lopen naast elkaar en ik heb geen tijd om mij te verwonderen. Ik ben druk bezig om mij staande te houden.

Meerdere Perles

En zo ontstaan als het ware meerdere Perles. Een Perle die zich schaart aan de kant van alle betrokkenen en hun emoties. En een Perle die het niet weet en louter de pijn en de angst in haar hart voelt. Een Perle die in het geheim eigenlijk ook nog van Shmuel houdt. En een Perle die graag wil weten waarom hij zo veranderd is. Vastbesloten en gefocust om dit achterhalen. 

Verliezen in het verdriet van het gezin 

In het verdriet van ons gezin over Shmuel zijn gedrag verlies ik mijzelf. Ik doe uitspraken die ik absoluut niet kan verantwoorden, diep in mijn hart. Ik zal onze kinderen beschermen terwijl ik ze niet kan beschermen. Het zijn volwassen mensen met kinderen, onze kleinkinderen. Ik drijf mijzelf in een onmogelijke spagaat. Alsof ik moet kiezen tussen Shmuel en het gezin. Het voelt als een verscheurende keuze en ik druk de gedachten en bijhorende emoties weg. Wat voel ik mij schuldig over waar het gezin mee geconfronteerd wordt. Hun vader Shmuel die God, vader en Sinterklaas in één was! En ik heb het niet voorkomen, ik wist niet waar hij zich mee bezighield. En zo schep ik enorme verwarring door mijn eigen verwarring. Alle uitspraken die ik doe zijn sociaal wenselijk. Denken, handelen en voelen gaan een compleet eigen leven leiden als het om intimi gaat. En soms aanschouw ik mijzelf terwijl ik weet dat ik onzin praat en niets kan doen. De angst om te verliezen houdt mij in een wurgende greep. Zo ver weg ben ik gedreven van wat ik daadwerkelijk wil en voel.  

Voortdurende eenzaamheid ondanks goedbedoelde hulp

De wekelijkse gesprekken met de praktijkondersteuner ervaar ik als een verplicht nummer. Het houdt mij in een verwoestende greep. Mijn vrienden zijn uiterst gewillig om mij te helpen met praktische zaken, maar ik verstom als het om Shmuel gaat. Hun boosheid en walging wil ik erkennen en vooral niet afzwakken en te niet doen. Alsof ik daarmee de goedbedoelde hulp afwijs en daarmee ook hun emoties afwijs. Ondanks alle goede bedoelingen van de betrokkenen en professionals om mij te ondersteunen, blijft de eeuwig voortdurende eenzaamheid overeind staan. Het enige wat helpt zijn nachtelijke wandelingen in het bos, maar die kunnen niet voortduren. Ik krijg te weinig slaap en de uitputting is nabij.

Angstig surfen op het web naar hulp

Na enige maanden besluit ik dat ik echte ondersteuning nodig heb. Begrip zonder oordeel, een luisterend oor zonder oplossingen. Ik besluit te gaan surfen op het internet naar mogelijkheden voor hulp. Met een grote bal van angst typ ik de woorden “kindermisbruik" en "zedendelinquent”. Alsof ik zou kunnen surfen naar ondeugdelijke foto’s of websites, of dat ik per ongeluk op een onacceptabele website zou komen. Door de verhoren is de angst enorm groot, maar lukt het mij om de website van Stop it Now te vinden.  

Bellen met angst in mijn hart

Op de website van Stop it Now staat een telefoonnummer. Als ik het nummer bel, krijg ik een bandje. Van een beschaafde stem krijg ik de openingstijden van de telefonische hulplijn te horen. Het duurt nog een uur voordat ik kan bellen. Tijdens dat uur loop ik wat doelloos rond. Ik vind het heel spannend om te bellen, maar ik besluit om het toch te doen. 

Stervensbang

De stem die de telefoon opneemt is prettig en klinkt jong. Ik zeg mijn naam met enige schroom. Alsof mijn naam geven grote gevolgen kan hebben. De stem aan de lijn benadrukt dat de gesprekken vertrouwelijk zijn. Ik zeg gespeeld stoer: “Ik geef gewoon mijn volledige naam.” Ik denk dat de ander wel door heeft hoe bang ik ben. Ik word volledig in mijn waarde gelaten. Ik mag zijn wie ik ben, ook met een façade van stoer zijn want ik ben helemaal niet stoer. Ik ben stervensbang!

Leeglopen als een opgeblazen ballon

Gelukkig, ik kan en mag mijzelf zijn. Ik stel mij zo voor dat ik een ballon ben die leegloopt en dat er kop nog staart zit in wat ik vertel. Ik merk dat aan de andere kant van de lijn onvoorwaardelijk en rustig naar mij wordt geluisterd. Het maakt mij rustig en ik voel de paniek uit mijn lijf wegvloeien. Er wordt niet geoordeeld. Louter actief geluisterd. Ik merk dat de persoon aan de lijn goed naar mij luistert. Ik kan dat opmaken uit de reacties die ik terugkrijg. Er wordt betekenisvol en aandachtig gereageerd op wat ik zeg. En deze reacties zijn vol puur medeleven en respect. 

Ruimte in mijn hoofd

Telkens als de paniek toeslaat en ik word overspoeld door angst over de situatie, bel ik met Stop it Now. Het geeft ruimte in mijn hoofd. De nare verlamming verdwijnt en ik kan weer handelen. Want handelen is noodzakelijk. Shmuel zijn vertrek heeft op vele gebieden grote gevolgen, en wanneer ik probeer te handelen merk ik dat ik letterlijk rondjes loop rond de salontafel. Er komt niets uit mijn handen. Ik wacht tot ik weer kan bellen met Stop it Now. Al pratende orden ik mijn gedachten en de storm van emoties neemt af. Ik bel Stop it Now op dat moment zeker een paar keer in de week.  

Oordeelloos, eindeloos luisteren

Gaandeweg komen er steeds meer nieuwe details vrij over het delict van Shmuel. Bij elk gesprek dat ik voer met Stop it Now wordt er geduldig naar mij geluisterd. Ik voel mij veilig en ik voel mij gehoord. Niets van wat ik zeg wordt ter discussie gesteld. Middels mijn tomeloze stroom van woorden krijg ik vat op mijn emoties. Ik orden de feiten die eigenlijk niet te ordenen zijn. Het is wat het is en ik zal het moeten accepteren. Stop it Now is mijn warme deken en men geeft mij ruimte om de vreselijke waarheid op mijn tijd en onder mijn voorwaarden onder ogen te zien.   

Thuiskomen

Gaandeweg krijgen de gesprekken een ander karakter. Het tomeloze spuien neemt enigszins af. Er ontstaan dialogen waarin ik word uitgenodigd om het anders te bekijken. Ook gebeurt het dat ik heel respectvol naar een andere manier van kijken word geleid. Met name als ik spreek over de kinderen en hun reactie op Shmuel zijn gedrag. Wat mij ook opvalt is dat ik nooit word afgekapt. Ik krijg alle ruimte om mijn verhaal te doen. De support van de gekwalificeerde hulpverleners ervaar ik als thuiskomen. Eindelijk voel ik mij gehoord, gezien en bovenal niet veroordeeld of weg gezet als slachtoffer van een vreselijk drama. Het geeft mij kracht om door te gaan. Ik ben niet meer alleen in dit afschuwelijke verhaal. “