13. Vrij en dakloos | Dagboek van Perle Cornelia

Gepubliceerd op April 22nd, 2025

Elke maand vertelt Perle over haar ervaringen nadat haar man is opgepakt voor het bezit van kindermisbruikbeelden. De rechter heeft uitspraak gedaan en Shmuel hoeft nog maar kort in de gevangenis te blijven. Terwijl hij vast zit, vraagt Perle zich af waar hij moet wonen als hij vrijkomt? De zoektocht naar huisvesting begint.

Het is moeilijk bekomen van de uitspraak van de rechter. Die heeft bepaald dat Shmuel nog maar een paar maanden gevangenisstraf heeft uit te zitten. Ik begrijp er niets van want Shmuel is in mijn ogen een gevaarlijke en gestoorde crimineel. Een dubbel en verwarrend gevoel, want het is ook de man waar ik nog steeds van houd.

 Moeizaam contact
Het beperkte contact met Shmuel belemmert de afstemming over zijn huisvesting na detentie. We bellen elkaar maar één keer per week en ik bezoek Shmuel één keer per maand in de gevangenis. Het contact met justitie over Shmuel zijn huisvesting verloopt ook moeizaam. De verantwoordelijkheid daarvoor ligt bij Shmuel, zegt men als ik daar telefonisch naar informeer.

 Geen hulp bij huisvesting

Tijdens mijn volgende bezoek aan de gevangenis bespreek ik het huisvestingsprobleem wat uitgebreider met Shmuel. Wat mij direct opvalt, is zijn gelatenheid en passiviteit over dit onderwerp; hij is te druk om het dagelijks gevangenisleven soepel te laten verlopen. Hij zegt dat het niet onprettig is, maar dat hij wel heel de dag druk is met het aanpassen aan alle strikte regels. Het lijkt wel alsof het niet tot hem doordringt dat hij dakloos is als hij vrijkomt. We spreken af dat hij zelf gaat kijken wat hij vanuit de gevangenis kan regelen. Tijdens ons volgende telefoontje blijkt dat dit maar bar weinig is. Hij mag niet op het internet en vanuit de gevangenis wordt geen ondersteuning geboden bij het vinden van huisvesting.  

 Zwaar weegt de verantwoordelijkheid

Shmuel kan vanuit de gevangenis weinig doen. En ik voel de verantwoordelijkheid voor een goed woonadres. Waarschijnlijk vanwege zijn afschuwelijke gedrag en omdat ik het misbruikgedrag niet heb opgemerkt. Voordat ik begin met zoeken naar een plek voor Shmuel bedenk ik mij dat er een goed verhaal bij hoort. Ik wil ook niet dat hij zomaar overal komt wonen. Zeker niet in de buurt van kinderen.

 Angstige gedachten

Wat als hij het nu ook ineens interessant vindt om niet alleen via internet kinderen te misbruiken, maar ook over gaat naar een hands-on zedendelict?! Deze gedachten jagen mij ongelooflijk veel angst aan. Ik zet de angstige gedachten van mij af en ik besluit heel goed te zoeken naar een afgelegen plek. Een plek waar ik eerst zelf zal gaan kijken.    

 Vervroegd vrij

Plotseling wordt de datum van Shmuel zijn vrijlating vervroegd. De strafadvocaat heeft een verzoek ingediend bij de rechtbank om hem voor de feestdagen vrij te laten. Dit betekent dat ik nog minder dan twee maanden heb om voor huisvesting te zorgen. Ik voel de druk. Hoe kan ik binnen minder dan twee maanden voor huisvesting zorgen?!

 Safety first

Ik voel een enorme paniek in mij opkomen. Wat als Shmuel weer in de fout gaat met misbruikgedrag als hij een computer of telefoon heeft? Kan er snel toezicht zijn vanuit de reclassering*? Ik denk van niet, zo vlak voor de feestdagen. De onbeantwoorde vragen veroorzaken chaos. Ik grijp mijzelf bij elkaar en focus mij op handelen.

 Ik trek de stoute schoenen aan en ik bel met het politieteam dat onderzoek deed naar zijn delict. Ik vertel dat Shmuel snel uit te gevangenis komt. Ik verzoek of men het toezicht zo snel mogelijk kan regelen via de reclassering. De onderzoeksleider zegt dat hij zijn best zal doen. En er is wel een adres nodig waar Shmuel dan woont. Ik spreek af dat ik dat door zal geven zodra ik het weet.

 In the middle of nowhere

Mijn eerste gedachte is dat ik niet wil dat Shmuel in mijn provincie komt te wonen, maar waar dan wel? Het is met zijn achtergrond als ex-zedendelinquent moeilijk om een woning te vinden. Ik bel rond en na talloze telefoontjes vind ik een plek voor hem. Ik ga naar de locatie. Een klein dorp waar twee man en een paardenkop wonen. Midden tussen de weilanden met vrij uitzicht. Alsof we gezellig op vakantie gaan in eigen land. Een ex-veehouder en zijn vrouw hebben achter hun huis woningen gemaakt voor vakantieverhuur of voor verhuur voor langere tijd. Ik vertel dat mijn man en ik een huwelijkscrisis hebben en dat ik een tijdelijke plek voor hem nodig heb. Shmuel kan zich niet inschrijven bij de betreffende gemeente, maar ik ben allang blij dat hij een dak boven zijn hoofd heeft.

 Konvooi met terroristen en twee vuilniszakken

Voordat ik het weet is de datum waarop Shmuel vrijkomt daar. Ik haal Shmuel op uit de gevangenis. Na twee uur wachten komt hij aarzelend aanlopen met twee vuilniszakken in zijn hand. Twee vuilniszakken waar zijn leven van de gevangenis in zit. Shmuel vertelt dat er een groot konvooi aankwam met terroristen en dat hij moest wachten in zijn cel. Niemand kon hem begeleiden naar de uitgang. Alle medewerkers waren nodig bij het begeleiden van dit konvooi.

 Slechte film

Ook nu weer overvalt mij een gevoel van verbijstering. Ik laat zijn woorden tot mij inzinken en ik vraag mij af in welk leven ik ben beland. Dit is mijn leven; leven met een ex-zedendelinquent als partner. Alsof ik het script heb geschreven voor een hele slechte film met een grote rol voor mijzelf. Wat schaam ik mij en wat kleeft het schuldgevoel aan mij. Alsof ik verkeerd heb gekozen.

Na een lange reis met Shmuel als mijn bijrijder arriveren we bij zijn nieuwe woonplek. De vriendelijke huisbaas en zijn vrouw heten ons hartelijk welkom. En na het afhandelen van enige praktische zaken zijn we alleen.

 De bom barst

Het lijkt wel of de vrijheid of de realiteit van het moment Shmuel overvalt. Op dit moment heeft hij geen geld, geen bankpas, helemaal niets. Hij is volledig afhankelijk van mij. Hij maakt een negatieve opmerking over zijn verblijf. En hij zegt heel verongelijkt: “Ik kan hier helemaal niks, je dumpt me op een zeer afgelegen plek. Ik denk dat ik maar een beetje minder van je ga houden.” Ik voel een enorme boosheid opkomen. Op dat moment barst ik los. Op niet mis te verstane wijze zeg ik tegen Shmuel dat het voor mij een koud kunstje is om hem achter te laten in de middle of nowhere zonder geld, paspoort of auto. Ik heb de touwtjes in handen. Shmuel zwijgt een tijdje en zegt: “Ik had dit niet mogen zeggen, sorry.” Vertwijfeld blijf ik staan bij de auto en ik kijk naar de twee vuilniszakken en de boodschappen achter in de auto. Ik help de vuilniszakken en boodschappen uitladen en zet koffie. We spreken niet meer over het voorval. Ik heb geen woorden en ook Shmuel zwijgt. We nemen na een tijdje afscheid met de afspraak dat ik na een paar dagen terug zal komen.

 Weer een leugen

De onderzoeksleider van de zedenpolitie heeft woord gehouden. Hij laat de lokale politie bij Shmuel langsgaan nadat ik het adres waar Shmuel verblijft, heb gemaild. Ik word gebeld door de verontruste verhuurder. Ze vraagt wat er met Shmuel aan de hand is na het zien van de politieauto voor de deur. Ik moet snel schakelen en ik verzin in een ogenblik: “Mijn man is erg van streek door onze tijdelijke scheiding, ik was bang dat hij zichzelf iets aan zou doen en heb de politie gebeld. Gelukkig viel het mee.”

 Weer een leugen die echt niet prettig aanvoelt. De vriendelijke vrouw neemt genoegen met mijn uitleg. Wat voel ik mij schuldig omdat ik met mijn leugens Shmuel bescherm. Hij mag beslist niet in herhaling vallen met zijn afschuwelijke gedrag. Gelukkig wordt er snel een afspraak gemaakt voor een eerste gesprek met de reclassering*. 

 Enige rust

Shmuel heeft voor nu huisvesting, maar hoe zal dit verder gaan? Op deze plek tussen de weilanden houdt de politie goed toezicht. Dit stelt mij enigszins gerust. Deze plek is tijdelijk, gaat het Shmuel lukken om een vaste woon en verblijfplaats te krijgen? Mijn gevoel zegt dat ik daar een grote rol in zal moeten spelen. Shmuel is niet meer de man die hij was. Ik voel een grote drang om toezicht te houden op de huisvesting van Shmuel. En mij in te zetten voor een veilige vaste plek. Dit geeft mij voor nu enige rust.

 *Reclassering: Het doel van reclasseren is het voorkomen en verminderen van crimineel gedrag. Dat gebeurt door risico's zoveel mogelijk te beheersen. En door mensen te stimuleren crimineel gedrag te veranderen zodat delictvrij kan worden deelgenomen aan de maatschappij. De reclassering houdt toezicht op de voorwaarden die de rechter heeft gesteld.